Αγαπημένη η Σώτη Τριανταφύλλου. Ανήκει στην κατηγορία των συγγραφέων που ό,τι και να εκδώσει, εγώ το διαβάζω. Έτσι αποφάσισα να διαβάσω και το τελευταίο της. Το ξεκίνησα ενώ ήμουν στο μαιευτήριο περιμένοντας να γεννήσω και το συνέχισα και στο σπίτι για αρκετό καιρό…

Η αλήθεια είναι ότι με κούρασε αρκετά…. Έφτασα στο σημείο να πώ, άντε να τελειώνουμε!!. Η ιστορία που πραγματεύεται είναι ιδιαίτερη αλλά εκεί που περιμένεις ότι θα υπάρξει μία κορύφωση, το βιβλίο απλά τελειώνει. Ενώ δηλαδή οι προθέσεις είναι πολύ καλές και φαίνεται ότι η εξέλιξη θα είναι κάτι το διαφορετικό, στο τέλος αναρωτιέται κανείς: τι θα θυμάμαι από αυτό το βιβλίο??? Εγώ πάντως θα θυμάμαι την κούραση που μου δημιούργησε

Η μεταφορά του αναγνώστη στο περιβάλλον της Αφρικής, όπου οι ήρωες μετοικούν (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), είναι εξαιρετική…. Η απογοήτευση τους τόσο από την Αγγλία στην αρχή όσο και από την Αφρική στο τέλος, είναι επίσης γραμμένη με πολύ ωραίο τρόπο. Όπως και το πρώτο καρδιοχτύπι του έρωτα ανάμεσα στον συγγραφέα και την αδελφή του φίλου του είναι δοσμένο καταλυτικά. Ως εκεί όμως…

 

Η φωτό είναι άσχετη αλλά μετά από ένα μήνα διαμονής στο Ιασώ, είπα να θυμηθώ το περασμένο καλοκαίρι που ήταν τέλειο…. Εξάλλου έχω άλλον ένα μήνα εδώ μέσα, οπότε ας ξεχαστώ και λίγο..

Δυστυχώς αν και ο Καρνέζης γενικά με εντυπωσιάζει με τη γραφή του- τουλάχιστον στα δύο τελευταία του βιβλία-, σ’αυτό με απογοήτευσε . Η υπόθεση του βιβλίου αφορά στη ζωή του Ωνάση. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα ονόματα. Πλήρως αδιάφορο σαν βιβλίο, απλά και μόνο γιατί πρόκειται για απλή καταγραφή της πορείας αυτού του ανθρώπου, χωρίς τίποτα περαιτέρω.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης γίνεται Μάρκος Τιμολέων, η Χριστίνα γίνεται Σοφία και ο Σκορπιός από νησί του Ιονίου γίνεται νησί του Αιγαίου…. Αυτές είναι πάνω κάτω οι διαφορές του βιβλίου με την πραγματικότητα. Εστιάζει σε ένα πάρτυ γενεθλίων που διοργανώνει ο πλούσιος πατήρ προς τιμήν της κόρης του, πάρτυ με απώτερο σκοπό όμως (δεν το αποκαλύπτω για ευνόητους λόγους). Ταυτόχρονα παραθέτει τη ζωή του Ωνάση, το πως ξεκίνησε κλπ κλπ, πράγματα δηλαδή που όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε…..

Φυσικά δεν το συστήνω το βιβλίο. Ο Κάρνέζης έχει αποδείξει ότι μπορεί να γράψει πολύ καλύτερα κι ελπίζω την επόμενη φορά να το πράξει….   

Λόγω παραμονής στο μαιευτήριο για μεγάλο χρονικό διάστημα και περιμένοντας τα παιδάκια μου (διδυμάκια…..), έχω πολύ καιρό να γράψω, αλλά τώρα θα επανέλθω δριμύτερη-όσο μπορώ-. Η αλήθεια είναι ότι θα περίμενε κανείς να έχω διαβάσει τα άπειρα βιβλία αυτό το διάστημα, αλλά τα φαινόμενα απατούν… Θες η αγωνία από τη μία, θες το γεγονός ότι δεν είχα καθόλου όρεξη από την άλλη, δεν έχω διαβάσει τίποτα…

Το μοναδικό βιβλίο που τελείωσα είναι το υποφαινόμενο και ήταν πολύ καλό και διαφορετικό από πολλά που έχω κατά καιρούς διαβάσει. Η πρόταση ήρθε από εναν άλλον blogger, τον Librofilo, ο οποίος παρεμπιπτόντως κάνει πολλές  και καλές προτάσεις για βιβλία.

Το βιβλίο είναι πολύ αξιόλογο και σε βάζει σ’ένα ιδιαίτερο κλίμα. Αφορά στην ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος γνωρίζει κάπως παράδοξα μία γυναίκα από την Πορτογαλία και με αφετηρία αυτή τη γνωριμία, ανακαλύπτει το βιβλίο ενός Πορτογάλου φιλοσόφου, η ζωή του φιλοσόφου του γίνεται έμμονη ιδέα, παρατάει δουλειά και ετακομίζει στην Πορτογαλία. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωσή του είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο συστολή, ο οποίος μέσα από όλη την ιστορία απελευθερώνεται και γίνεται ένας άλλος

Στην Πορτογαλία ψάχνει εναγωνίως στοιχεία για τη ζωή του φιλοσόφου, ο οποίος τον έχει πραγματικά μαγέψει. Ταυτόχρονα με την ιστορία, παρεμβάλλονται κείμενα του φιλοσόφου, τα οποία είναι εξαιρετικά και πραγματικά βάζουν τον καθένα σε σκέψεις…

Το συστήνω το βιβλίο κι ευχαριστώ και τη μαμά μου που μου το πρότεινε και επέμενε κιόλας!!!

Το βιβλίο θα έπρεπε να λέγεται » Πως να γράψετε ένα μυθιστόρημα χωρίς ουσία». Είπα κι εγώ Zeidy Smith είναι αυτή, έχει γράψει κι ένα καλούτσικο βιβλίο («Ασπρο χαμόγελο σε μαύρο φόντο» ή κάπως έτσι) και αποφάσισα να το διαβάσω….. Μέγα λάθος. Το βιβλίο είναι παντελώς αδιάφορο.

Προσπαθεί να διηγηθεί την ιστορία μιας οικογένειας και πως μέσα από τις μεταξύ τους συγκρούσεις βρίσκουν τελικά την αγάπη που κρύβουν βαθιά μέσα τους. Αυτοί που με ξέρουν πιστεύω πως καταλαβαίνουν πως θα το χαρακτήριζα αλλά ας κρατήσω τον κόσμιο χαρακτήρα τουλάχιστον στο blog.

Περιττό βέβαια να πω ότι το σταμάτησα για πρώτη φορά με μεγάλη μου χαρά και λυτρώθηκα….. Μην κάνετε καν τον κόπο ούτε να το κοιτάξετε, καλύτερα να διαβάσετε τις «Διορθώσεις» του Franzen

Η πρώτη έκπληξη του μυθστορήματος είναι ότι το Μπέντζαμιν Μπλακ είναι το ψευδώνυμο του Τζον Μπάνβιλ (Η Θάλασσα, Το Σάβανο κλπ.). Η αλήθεια είναι πως δεν το γνώριζα και μου έκανε πολύ ευχάριστη εντύπωση..

Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα στο οποίο εκτός από ιατροδικαστές, εμπλέκονται μία κοπέλα με το μωρό της αλλά και μία ολόκληρη οικογένεια. Ευανάγνωστο βιβλίο χωρίς να σε κάνει να λες ότι δε μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Πάντως ρέει καλά, αν και από τη μέση και μετά έχεις ήδη καταλάβει τι παίζει και ποιό θα είναι το τέλος. Πρόκειται για το πρώτο μυθοστόρημα του Μπάνβιλ, όταν ακόμα χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο για να υπογράφει τα έργα του- ποιός ξέρει το γιατί….

Για κάτι χαλαρό και αρκετά προβλέψιμο θα το σύστηνα, αλλά μόνο γι’αυτό 

Μικρό αλλά πολύ ιδιαίτερο βιβλίο. Ο Roth είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς αλλά κάθε φορά καταφέρνει να με εκπλήσσει. Καταρχήν ο πολύ επιτυχημένος τίτλος του βιβλίου-Καθένας-, γιατί πραγματικά αφορό τον καθένα. Το βιβλίο μιλάει για τον θάνατο αλλά και τη ζωή μέχρι το θάνατο. Αφηγείται την ιστορία ενός άντρα, τη διαδρομή του, τις αρρώστιες που αντιμετωπίζει στη ζωή του, το πως βλέπει τα πράγματα, και πως τελικά πεθαίνει όταν δεν το περιμένει….

Αυτό είναι και ένα από τα μηνύματα του βιβλίου, το πόσο διαφορετικά από ότι περιμένουμε μπορεί να εξελιχθούν οι καταστάσεις. Πιστεύω πως ο Roth είναι από τους καλύτερους εν ζωή συγγραφείς και κάθε του πόνημα είναι, αν μη τι άλλο, άξιο λόγου…  

Έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι ένα πολύ καλό μυθιστόρημα αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνει. Παρόλο που ξεκινάει καλά και η γραφή του είναι πρωτόγνωρη και αρκετά περίεργη, στην πορεία το χάνει, μπλέκει πολλά πράγματα μαζί και προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλει να πει.

Πρόκειται για την ιστορία ενός πρώην ακαδημαϊκού, ο οποίος διώκεται από το πανεπιστήμιο και καταλήγει χαρτοπαίκτης στη Φλωρεντία. Η ιστορία αφορά στην ανασκόπηση της ζωής του αλλά και ταυτόχρονα στο σήμερα και πως τα βγάζει πέρα. Μαζί με τον συγγραφέα κάνουμε αναδρομή στα παιδικά του χρόνια, στην ακαδημαϊκή του καριέρα και στο πως προχώρησε έπειτα η ζωή του. Δυστυχώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη πεθαίνει στις πρώτες σελίδες του βιβλίου.

Οφείλω πάντως να πω ότι το τέλος είναι πολύ ενδιαφερον και πρωτότυπο αλλά χάνεται στην εν γένει μετριότητα του όλου εγχειρήματος   

Λόγω ανωτέρας βίας είμαι στο σπίτι εδώ κι ένα δίμηνο και προβλέπεται να μένω κι άλλο….. Ενώ λοιπόν ο καθένας θα περίμενε εγώ ο βιβλιοφάγος να διαβάζω συνέχεια, μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί. Για τον πρώτο ενάμιση μήνα δεν άγγιξα βιβλίο….. Τώρα κάπως ξεθάρεψα πάλι και κάτι πάει να γίνει.

Διάβασα τον Βασικό Μέτοχο του Μάρκαρη. Το περίμενα καλύτερο. Αστυνομικό μυθιστόρημα με δύο γεγονότα που αρχικά φαίνονται ξεχωριστά μεταξύ τους αλλά στο τέλος κάπως συνδέονται. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα στη Σούδα της Κρήτης και μία σειρά από δολοφονίες μοντέλων-ανδρών στην Αθήνα. Ο αστυνόμος Χαρίτος αναλαμβάνει να λύσει τα εγκλήματα των Αθηνών, έχοντας το μυαλό του στην Κρήτη, μια και στο καράβι που έχουν καταλαβει οι τρομοκράτες βρίσκεται η κόρη του με τον φίλο της.

Το σενάριο παρόλ’αυτά χωλαίνει αρκετά. Η τρομοκρατία λύνεται σχετικά εύκολα, όλοι είναι σώοι, τα εγλκήματα επίσης βρίσκουν σχετικά εύκολα λύση…. Με λίγα λόγια είναι ένα εύκολο βιβλίο. Τίποτα το ιδιαίτερο, με καλό λόγο και στα συν του η αρκετά γρήγορη ροή. Ίσως τελικά αυτού του είδους τα βιβλία να αποδίδονται καλύτερα ως ταινίες δράσης στην τηλεόραση… Αν και κατά τη γνώμη μου έχει ξεπεραστεί πλέον το είδος του ενός αστυνόμου που αναλαμβάνει τις άπειρες υποθέσεις, ή μάλλον, για να είμαι πιο σωστή, προσωπικά δε με εκφράζει πια

Δεν έχω διαβάσει τα υπόλοιπα βιβλία του Μάρκαρη, και ίσως κάποια στιγμή το κάνω. Αν υπάρχει κάτι πάντως που πραγματικά αξίζει στο βιβλίο αυτό είναι η τελευταία σκηνή που ο Χαρίτος ανακαλύπτει τι κρύβεται πίσω απο όλα και αποφασίζει να το κυνηγήσει μόνος του…… Κι ας μην είναι τόσο πιστευτή είναι καλή….. 

Πρόκειται για 11 διηγήματα ξεχωριστά μεταξύ τους. Εγώ με τα διηγήματα δεν τα πάω καθόλου καλά και συνήθως δεν τα διαλέγω. Λόγω του ότι ήταν του Κουμανταρέα γι’αυτό και αποφάσισα να τα διαβάσω.

Για μένα το καλύτερο βιβλίο του Κουμανταρέα είναι το «Δυό φορές Έλληνας». Είναι από τα βιβλία που δεν το άφηνα αν δεν τελείωνε. Η Γυναίκα που πετάει είναι αρκετά καλό σαν μυθιστόρημα, αν προσθέσεις μάλιστα και το γεγονός ότι οι ιστορίες είναι αυτοβιογραφικές, όπως νομίζω έχει πει και ο ίδιος ο συγγραφέας. Ο Κουμανταρέας γράφει πολύ γλαφυρά, χρησιμοποιεί πολλές όμορφες εκφράσεις κι δίνει ιδιαίτερη αξία στο βιβλίο κάνοντας τις προσωπικές του ιστορίες, διηγήματα

Από όλα όσα διάβασα πιο πολύ με κέρδισαν η ιστορία του Άρη, το διήγημα για τους μετανάστες και το ρατσισμό των Ελλήνων και η τελευταία ιστορία της γιαγιάς του( αυτή ειδικά με συνεπήρε τελείως), που έδωσε και τον ομώνυμο τίτλο στο βιβλίο.

«Μία δεκαετία μετά το θάνατό μου, σου επιτρέπω να δημοσιοποιήσεις τις συναντήσεις μας» Αυτό είπε ο μεγάλος Φρανσουά Μιτεράν στον ψυχοθεραπευτή του Ali Magouti.

Είναι ένα βιβλίο μικρό που διαβάζεται σχετικά εύκολα, με την προυπόθεση ότι κάποιος βρίσκεται σε θέση να κατανοήσει τους συνειρμούς που απορρέουν μέσα από τη διαδικασία της ψυχανάλυσης. Ο Magouti έβλεπε τον Μιτεράν από το 1982, όταν τον επισκέφθηκε για πρώτη φορά ο Γάλλος Πρόεδρος και του εξέφρασε την ανάγκη να ξεκινήσει ψυχανάλυση. Μην φανταστείτε ότι στο βιβλίο περιέχει ολόκληρη την ψυχανάλυση του- ουτως ή άλλως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό- έχει όμως πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια για το πως αυτός ο άνθρωπος κινούνταν, ποιές ήταν οι σκέψεις που τον ταλαιπωρούσαν, πως έβλεπε το θάνατο (ήταν άρρωστος με καρκίνο του προστάτη), και πως πολλά πράγματα στη ζωή του καθορίστηκαν από την παιδική του ηλικία με τους γονείς αλλά και με τους παππούδες του.

Αυτό, όμως, που κάνει πραγματικά πολύ μεγάλη εντύπωση είναι το γεγονός ότι στο υποσυνειδητό του όλα τα χρόνια της ζωής του, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η σημειολογία των λέξεων. Δυστυχώς δε μπορώ σε αυτό το σημείο να είμαι πιο αναλυτική, γιατί σέβομαι απόλυτα τη διαδικασία της ψυχανάλυσης και πιστεύω πως κάθε προσπάθεια να μεταφέρεις τέτοιου είδους παραστάσεις είναι πάντα αποτυχημένη, μόνο μέσω του ίδιου του ψυχαναλυτή μπορούν οι εικόνες αυτές να μεταφερθούν.

Λόγω του ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι επιφυλακτικοί, και μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μιτεράν δε θα έδινε ποτέ τη συγκαταθεσή του για να δημοσιοποιηθούν αυτές οι συναντήσεις, έχω να πω πως ο Magouti σέβεται απόλυτα τις συνεδρίες με τον ασθενή του και δε δημοσιοποιεί πράγματα απολύτως προσωπικά, τουλάχιστον αυτη την αίσθηση αποκόμισα εγώ

Το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέρον και ξεφεύγει αρκετά από τα τετριμμένα και τις πολυδιαβασμένες ιστορίες. Διαβάστε το ως κάτι το διαφορετικό….